ماکسیمالیسم(حداکثرگرایی) یک جنبش هنری است که در تضاد کامل با مینیمالیسم (ساده گرایی) قرار دارد. در حالی که مینیمالیسم به این معروف است که شعار " کمتر ، بیشتر است " را تبلیغ می کند، حداکثر گرایی شعار مخالف  آن یعنی "بیشتر، بیشتر است" را در برمیگیرد.

در چارچوب وسیع‌تر جنبش *پسانوگرایی ،که تغییرات اجتماعی و زیبایی‌شناختی رخ داده پس از جنگ جهانی دوم را در بر می‌گیرد، حداکثر گرایی را می‌توان با رد ارزش‌ها و قوانین سفت و سخت توصیف کرد. در عوض، حداکثر گرایی بی دقتی را جشن می گیرد، تنوع را در بر می گیرد، مرزهای بین واقعیت و خیال را محو می کند، به خودانگیختگی تشویق می کند و از آزادی بیان دفاع می کند.

(*پسانوگرایی : به سیر تحولات گسترده در نگرش انتقادی، فلسفه، معماری، هنر، ادبیات و فرهنگ می‌گویند که از بطن نوگرایی (مدرنیسم) و در واکنش به آن، یا به‌عنوان جانشین آن پدید آمد.)

اساساً، ماکسیمالیسم مجموعه‌ای از گرایش‌ها و سبک‌های طراحی را در هم می‌آمیزد و خردگرایی و اصول *بورژوازی را که توسط جنبش‌های قبلی حمایت می‌شد به چالش می‌کشد. این موضوع بازتاب زندگی فرد پسا نوگرایی است که غرق در انبوهی از اطلاعات است.

(*بورژوازی: یکی از دسته‌بندی‌های مورد استفاده در تحلیل جوامع بشری است و به دسته بالاترِ ثروت در جامعه، افراد مرفه و سرمایه‌دار گفته می‌شود.)

ماکسیمالیسم، زیرمجموعه پسانوگرایی، در طول دهه 1960 از معمار رابرت ونچوری تأثیر قابل توجهی گرفت. ونچوری، منتقد سرسخت نوگرایی محض، مخافت با مزین سازی در معماری را با جمله معروف خود یعنی "کمتر ، خسته کننده است"، به چالش کشید و به طور مداوم اصول مینیمالیسم را زیر سوال می برد.

ماکسیمالیسم همچنین به عنوان بستری برای تنوع فرهنگی، تعامل با گروه های اقلیتی و قومیت ها و تاکید بر شمول زیبایی شناختی همه مردم و طبقات اجتماعی عمل می کند.

در ادامه به کار برخی از معماران و طراحان برجسته ماکسیمالیست می پردازیم:

داریا زینواتنایا (daria zinovatnaya)

داریا طراح اوکراینی از طریق طرح های هندسی و آینده نگرانه خود که به طرز هوشمندانه ای رنگ های اولیه را با رنگ های پر جنب و جوش و اشباع شده ترکیب می کنند، به موفقیت دست یافته است.

داریا علاوه بر طراحی فضاهای مسکونی و تجاری، اقدام به ساخت قطعات مبلمان و اثاثیه منزل با نام خود کرده و به عنوان دریافت کننده جایزه معتبر طراحی رد دات (RedDot) سال ۲۰۱۷ شناخته شده است. 

صرف نظر از ترجیحات شخصی برای سبک او، این موضوع که کار داریا جلب توجه می کند، غیرقابل انکار است. فضاهای مجلل طراحی شده توسط او چشم ها را مجذوب خود می کند و مقاومت در برابر جذابیت انبوه اشکال و رنگ های موجود در طرح های او را تقریبا غیرممکن می سازد.

فردی مامانی (Freddy Mamani)

علیرغم عدم آموزش رسمی، مامانی محبوبیت قابل توجهی در میان ساکنان مرفه اِل آلتو، بولیوی به دست آورده است. همانطور که او توضیح می‌دهد، سبک او مظهر تفسیری مجددِ معاصر از فرهنگ بومی *آندیان است، که ویژگی‌هایی مانند نورپردازی LED و قالب‌های گچی با تزئینات پیچیده را در خود جای داده است.

(*آندیان : مردم روستاهای کنار رشته‌کوه آند در آمریکای جنوبی )

بسیاری از مردم به شدت از کار او انتقاد می کنند: ساختمان های او را "دگرگون ساز" و حتی "پلیس آهنی" نامیده اند. اما نمی توان انکار کرد که مامانی تاریخ ساز شده است.

تأثیر او به قدری عمیق است که منجر به سمیناری در انجمن معماری لندن که پوشش خبری ویژه در حوزه معماری است شد، و حتی سال گذشته نمایشگاه اختصاصی از آثار او در بنیاد کارتیه در پاریس برگزار شد.

آدام ناتانیل فورمن (Adam Nathaniel Furman)

آدام ناتانیل فورمن، معمار و هنرمند آرژانتینی با رگ و ریشۀ ژاپنی و اسرائیلی، یکی دیگر از چهره های برجسته در سبک ماکسیمالیسم است.

آدم را می توان یک ماکسیمالیست پسا نوگرا توصیف کرد. فعالیت‌های خلاقانه او شامل خلق ، آثار هنری، محیط‌ها تاسیسات، مبلمان، متون ادبی، بیانیه ‌ها و قطعات گرافیکی می‌شود. علاوه بر این، او دعوت نامه هایی برای تدریس دوره های کوتاه مدت در دانشگاه های متعدد در سراسر جهان دریافت کرده است.

او از علاقه مندان به رنگ های پاستلی است و کارش بر اساس مطالعاتی درباره کاربرد گرافیک و رنگ در فضاهای عمومی و داخلی بوده است.

کامیل والالا (Camile Walala)

کامیل یک طراح فرانسوی ساکن لندن است که خود را خالق سبک "پاپ قبیله ای" می داند. آثار او به دلیل استفاده اغراق آمیز از خطوط راه راه، مثلث و دایره با الهام از گرافیک هنری بومی و آفریقایی مشهور شده است.

از او برای همکاری در خطوط تولید و راه اندازی برندهای هرودز، نایک، کانورس، فیس بوک، تاپ شاپ و سواچ دعوت شده است.

جدیدترین اثر او که سروصدای زیادی به پا کرد، خانه ای بود که در داخل یک ظرف ساخته شده بود و به طور صد در صدی از شیر آب گرفته تا کف، از قطعات لگو ساخته شده بود، و او آن را خانه نقطه ها نامید. ساخت این اثر به بیش از دو میلیون قطعه لگو نیاز داشت.

من از طرفداران پر و پا قرص سبک او هستم و جای تعجب نیست که کارهای او را در فضاهایی مانند پمپ بنزین ها و موزه ها ببینیم. او خلاق، مبتکر است و نگاه بسیار ظریفی به رنگ ها و هندسه دارد.

چرا در مورد ماکسیمالیسم مطالعه کنیم؟

ماکسیمالیسم علاوه بر اینکه نماینده زبان تنوع و بحث های مربوط به پذیرش و تحمل است که امروزه بسیار باب شده است، جنبشی است که در سال های اخیر قدرت زیبایی شناختی پیدا کرده است.

ماکسیمالیسم علاوه بر جذابیت بصری قوی که ارتباط تنگاتنگی با رسانه های اجتماعی و تصاویری که ارائه می دهند دارد و تا مدت ها به نمایش آن ها ادامه خواهد داد، زمانی که به خوبی مورد استفاده قرار گیرد، می تواند هویت و امضایی را در اختیار حرفه ای ها قرار دهد که نه تنها در پروژه های معماری و طراحی، بلکه در تاسیسات، موزه ها، نمایشگاه ها و حتی محصولات نیز قابل استفاده باشد.

چه خوشتان بیاید و چه دوست نداشته باشید، ماکسیمالیسم اینجاست که بماند و ارزشش را دارد که در میان این همه تنوع، جایگاهی پیدا کند.

نویسنده : ماریلیا ماتوسو

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .