نویسنده :  ماریا کریستینا فلوریان

بافت شهرهای ما توسط میلیون ها تصمیم و تطبیق کوچک شکل گرفته است، که بسیاری از آنها برای ما به تجربه تبدیل شده اند. برخی از این عناصر بافت شهری در زمان اجرای خود تحول آفرین بودند. یکی از این عناصر رمپ عابرپیاده است، سطح شیبدار کوچکی که در پیاده رو قرار می گیرد تا آن را به خیابان مجاور متصل کند و به افراد دارای معلولیت حرکتی و کسانی که با ویلچر حرکت می کنند اجازه می دهد تا به راحتی به پیاده رو وارد شده یا از آن خارج شوند. این سازگاری به ظاهر کوچک به طور غیرمنتظره ای برای طیف وسیع تری از افراد، از جمله والدینی که با کالسکه فرزندشان درحال حرکت هستند، دوچرخه سواران، کارگران پیک و غیره مفید است. در نتیجه، نام خود را به پدیدۀ گسترده تری به نام ، «اثر رمپ عابرپیاده» تغییر می دهد ، که در آن سازگاری های محیطی و بهسازی هایی که برای یک اقلیت ایجاد می شود به روش های پیش بینی شده و پیش بینی نشده ، به نفع جمعیت بسیار بزرگتری هستند.

در اروپا در دهه ۱۹۳۰ نمونه هایی از این کاهش محدودیت ها انجام شد ، این در حالی بود که در ایالات متحده، برخی از اولین نمونه های کاهش محدودیت در کالامازو، میشیگان در اواسط دهه ۱۹۴۰ اجرا شدند، یعنی زمانی که یک برنامه آزمایشی توسط وکیل و کهنه سربازی به نام جک اچ. فیشر با هدف کمک به حرکت آسان تر جانبازان معلول انجام شد. اگرچه این ابتکار عمل موفقیت آمیز بود، اما در سطح ملی گسترش نیافت.

انقلاب واقعی در دهه 1970 در شهر برکلی، کالیفرنیا، رخ داد. یک شب در اوایل دهه 1970، دانشجویان معلول در دانشگاه کالیفرنیا ، بتنی درست کردند تا اولین رمپ موقتی را تشکیل دهند. این جنبش توسط فعالی به نام اد رابرز شعله ور شده بود . فلج اطفال در جوانی، رابرتز را از گردن به پایین فلج کرد و او برای زنده ماندن نیاز به دسترسی تقریباً دائمی به یک *ریه آهنی، و یک دستگاه تنفسی در مقیاس بزرگ داشت. در اوایل سال 1960، او در دانشگاه برکلی ثبت نام کرد. ولی در ابتدا درخواست او را رد کردند، زیرا دولت نمی دانست که چگونه او را بپذیرد، اما در نهایت، رابرتز پذیرفته شد و به او اجازه داده شد تا در بیمارستان پردیس دانشگاه یک اتاق بیمار را به خود اختصاص دهد، زیرا خوابگاه‌های دانشگاه بسیار کوچک بودند و برای ریه‌های آهنی او مناسب نبودند.

(*ریه آهنی : در گذشته، برای مقابله با فلج دیافراگم که منجر به عدم توانایی تنفس می‌شد، از ریه آهنی استفاده می‌کردند.)

اندکی پس از رابرتز، دانشجویان دارای معلولیت شدیدتر هم به پیروی از او به این دانشگاه پیوستند. آنها با هم شروع به تدوین یک موضع سیاسی کرده و از حقوق معلولیت دفاع کردند. آنها خود را «مربع های غلتان» نامیدند و اولین سازمان دانشگاهی تحت رهبری دانشجویان معلول در ایالات متحده را تشکیل دادند که به طور رسمی سازمان دانشجویان معلول جسمی نامیده شد. این گروه از چندین تطبیق محیطی برای ایجاد یک محیط قابل دسترس تر برای افرادی که دارای اختلالات حرکتی هستند، از جمله ایجاد رمپ های عابرپیاده، حمایت کردند. مقامات برکلی تحت فشار این فعالان،  اولین "رمپ عابرپیاده رسمی " را در سال 1972 در تقاطعی در خیابانِ تلگراف نصب کردند.

اینگونه  کاهش محدودیت ها در سراسر کشور، شروع به اجرا شد. از سال 1968، قانون موانع معماری مقرر کرد که ساختمان‌های دولتی موظفند در دسترس همگان قرار بگیرند، اما این قانون سایر ساختمان‌های عمومی و فضاهای شهری را در برنمی گرفت. بعد از این گروه دانشجویی در برکلی، فعالان اجتماعی معلول همچنان به تلاش برای دسترسی به مکان‌های عمومی مانند پیاده‌ روها، کلاس‌های درس، سرویس‌های بهداشتی یا اتوبوس ها ادامه دادند. با وجود اینکه پیشرفت هایی حاصل شده بود، اما قوانین رسمی به کندی تطبیق پیدا می کردند. پس از چندین تلاش ناموفق برای تصویب قوانین سراسری، رئیس جمهور جورج اچ. دبلیو. بوش در سال 1990 قانون آمریکایی‌های معلول را امضا کرد که تبعیض مبتنی بر معلولیت را ممنوع کرده و تغییرات قابل توجهی در محیط ساخته شده از جمله رمپ های عابرپیاده را الزامی می‌کرد. رئیس جمهور هنگام امضای این قانون اعلام کرد: "بلاخره باید این امکان را فراهم کنیم که دیوار شرم آور محرومیت فروبریزد."

بعدها ثابت شد که این تغییرات محیطی فراتر از هدف مورد نظر آنها سودمند هستند. رمپ عابرپیاده نه تنها به افراد مسن و افرادی که دارای اختلالات حرکتی هستند کمک می‌کند، بلکه به والدین اجازه می‌دهد تا با کالسکه‌های فرزندانشان راه بروند، کارگران هم می‌توانند گاری‌های سنگین خود را بارگیری و تخلیه کنند، مسافران برای کشیدن چمدان‌های خود کمتر به زحمت می افتند و دوچرخه‌سواران و اسکیت باز‌ها می توانستند راحت تر در این فضاها حرکت کنند. مطالعه ای در فلوریدا بر روی عابران پیاده انجام شد و نشان داد که ۹ نفر،  از هر ۱۰ نفر "عابران پیاده بی شمار" ترجیح می دهند از رمپ عابرپیاده استفاده کنند و برای این انتخاب از مسیر خود خارج می شوند. همان طور که روزنامه نگار، فرانک گرو می گوید، رمپ هایی که افراد معلول در برکلی ایجاد می کردند، تنها چند اینچ ارتفاع داشتند، با این حال امروز میلیون ها آمریکایی روزانه از این رمپ ها عبور می کنند.

طرفداران *طراحی جهانی، اغلب روی رمپ های عابرپیاده، به عنوان یک نمونۀ قانع کننده از مزایای ذاتی این فلسفه از طراحی تاکید می کنند. مفهوم طراحی جهانی برای اولین بار توسط معمار آمریکایی رون میس در دهه 1980 تدوین شد. این مفهوم بر این موضوع تاکید می کند که پروژه ها و محیط ها باید با در نظر گرفتن امکان استفاده توسط کاربران مختلف طراحی شوند. این افراد شامل کودکان، افراد مسن، افراد دارای محدودیت های زبانی، افراد دارای معلولیت یا نقص موقت و غیره هستند. با اجرای این اصل، فضاها امکان دسترسی نامحدود را بدون نیاز به سازگاری های اضافی فراهم می کنند. این مفهوم فراتر از سازگارکردن محیط برای دسترسی است و دیدگاه گسترده‌تری را در معماری و طراحی شهری پیشنهاد می‌کند. با پرداختن فعالانه به الزامات و محدودیت ها از ابتدای فرآیند طراحی، فضاهای حاصل علاوه بر پاسخگویی به اکثریت کاربران ، تجربه همه افراد را بهبود می بخشد.

(*طراحی جهانی : به گونه‌ای از طراحی ساختمان‌ها، محصولات یا محیط‌هایی اطلاق می‌شود، که برای همه افراد، بدون توجه به سن، ناتوانی یا عوامل دیگر قابل دسترس باشد.)

قاعدۀ کلی اثر رمپ عابرپیاده به قلمرو دیجیتال نیز نفوذ کرده است. بهبود دسترسی دیجیتال ، به پایگاه کاربری گسترده‌تری نسبت به آنچه در ابتدا در نظر گرفته شده بود، کمک می‌کند. فناوری‌های کمکی مانند (Closed Captioning* یا همان زیرنویس)در ابتدا توسعه یافته بودند تا افراد ناشنوا و کم شنوا بتوانند محتوای ویدیویی را تماشا کنند. اما امروزه این گزینه توسط افراد مختلف در انواع محیط های پر سر و صدا استفاده می شود.

(*Closed Captioning  : با استفاده از این قابلیت ، شما می توانید یک نفر (انسان / ربات / برنامه) را به عنوان ارائه دهنده زیرنویس یا حامی خودانتخاب کنید و این شخص خاص در طول یکجلسه وظیفه زیرنویس سریع و هم زمان صحبت های سخنران را به عهده خواهد داشت.)

علاوه بر این، اثرات ثانویۀ این کاهش محدودیتت ها به برنامه‌ریزی شهری نیز کشیده شده است. ارائۀ مسیرهای دوچرخه‌سواری، نمونه دیگری از این اثرات مفید چندبعدی است. علیرغم هشدار منتقدان در مورد افزایش ازدحام و کاهش فضاهای پارکینگ، مسیرهای دوچرخه سواری ثابت کرده اند که به طور قابل توجهی خطر آسیب را برای دوچرخه سواران و عابران پیاده کاهش می دهند. علاوه بر ایجاد خیابان‌های امن‌تر و مزایای سلامت عمومی و محیط‌زیست، مسیرهای دوچرخه‌سواری به ارزش اقتصادی محله‌ها نیز می افزایند، زیرا مردم مناطقِ مناسب برای پیاده‌روی و دوچرخه سواری را ترجیح می‌دهند.

هنوز راه زیادی تا ایجاد یک محیط دلپذیر برای همگان وجود دارد. با این حال، داستان رمپ عابرپیاده ثابت می کند که دسترسی پذیری را نباید به عنوان مانعی برای معماری دانست. برعکس، طراحی با در نظر گرفتن نیازهای همه افراد، تجربه هر فرد را بهبود می‌بخشد، و استفاده‌های پیش بینی شده و پیش بینی نشده از انتخاب‌ طراحی های فراگیر و دسترسی پذیر پدید می‌آیند.

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .