در حالی که نوستالژی های مربوط به سال2000 در اینترنت سر و صدای زیادی به پا کرده اند، ولی معماران در استفاده مجدد و تطبیقی از سازه ها گرایش شدیدی به گذشته دورتر و قرن نوزدهم دارند.

سده 1800 میلادی، قرنی سرشار از عظمت و شکوه بود. هنگامی که ناپلئون به سراسر اروپا تاخت و تاز می کرد و در حال جنگ های صلیبی و کشورگشایی بود، ملکه ویکتوریا سبک و سیاق آن دوران را به قدری سفت و سخت تعیین کرده بود که حتی لباس ها را نیز تحت الشعاع قرار داده بود.(اشاره به زیر دامنی های سفتی که در اواسط قرن نوزدهم محبوبیت داشت دارد.) در دوره ای که چارلز داروین جرأت داشت که بگوید انسان‌ها و میمون‌ها ممکن است عموزاده‌های دور هم باشند، انقلاب صنعتی به راه افتاد و بخار و دوده همه جا را فراگرفت و مناظر روستایی را به زیستگاه‌های شلوغ شهری تبدیل کرد. در میان این عصر جدید، شگفتی های معماری از میان دودۀ ماشین های صنعتی برخاستند و نوآوری را با تجمل ترکیب کردند.

قرن نوزدهم عصر تناقض‌ها بود: جهان بزرگ‌تر و کوچک‌تر می شد، روشن‌فکرتر و در عین حال سرسختانه عجیب و غریب می‌شد. زمان اختراع و نبوغ بود، و برخی از بزرگ‌ترین نام‌های تاریخ ما همچون نایتینگل، بتهوون، ادیسون، ون گوگ و تولستوی، از آن دوران میراث‌هایی به جا گذاشتند که همچنان جهان امروز را شکل می‌دهند. معماری نیز از این قاعده مستثنی نبود. سبک های معماری تلفیقی از نئوکلاسیک، *احیای گوتیک و هنرهای زیبا بود. برج آهنی *گوستاو ایفل سر به فلک کشیده بود، در حالی که آسمان خراش های لویی سالیوان به آینده ای از شهرهای عمودی اشاره می کرد. اقامتگاه سلطنتیِ برایتون اثر جان نش، به ما طغیان خارق العاده ای از تأثیرات هندی و چینی را ارائه داد که تا به حال دیده نشده بود. قصر کریستالیِ جوزف پکستون را از یاد نبریم. هیولایی از جنس آهن و شیشه که به پیش آگهی مصالح جدید و پیش ساخته تبدیل شد. آن دوران محیط مناسبی برای پرورش استعدادهای معماری، ترکیب قدیمی با جدید، خارق العادگی با صنعت، و تجمل با چیزهای عجیب بود.

(*گوستاو ایفل:  مهندس ساختمان، معمار و متخصص سازه‌های فلزی فرانسوی بود که شهرت وی به جهت طراحی برج ایفل است.)

(*احیای گوتیک : سازه‌ های سبک احیای گوتیک از سنگ، شیشه، آهن و فولاد ساخته شده ‌اند تا حس ساختار سنگی را که در قرن شانزدهم و قبل از آن استفاده می‌شد را به تصویر بکشند. از ویژگی های اصلی این سبک  در معماری میتوان به الگوهای تزئینی شاخص ، مناره ها ، راه پله های مارپیچ یا حلزونی ، پنجره های مشبک ، گچ بری ها، دیوارها و سقفهای بلند و ... اشاره داشت.)

در بزرگداشت عصر باورنکردنی که جهان ما را شکل داد، ما چند ساختمان نفس گیر را به نمایش می گذاریم که در اصل در دهه ۱۸۰۰ ساخته شده اند. این سازه ها نه تنها در آزمون زمان ایستادگی کرده اند، بلکه توسط برندگان فوق العاده  رقابتA+Award  سایتArchitizer  به فضاهای معاصر خیره کننده ای تبدیل شده اند که درخشش تاریخی را با عملکرد مدرن ترکیب می کنند. تماشای این شاهکارهای باورنکردنی معماری، که نجات پیدا کرده اند تا به زندگی خود برای نسل های آینده ادامه دهند، شگفت انگیز است.

پالایشگاهی در دومینو

طراحی شده توسط شرکت معماری و شهرسازی | PAU، در بروکلین، نیویورک

برنده جایزۀ هیئت داوران و برنده انتخاب مردمی در دوازدهمین دورۀ رقابت سالانه  A+Award ، بخش تطبیقی و استفاده مجدد از پروژه‌های ​​تجاری

این پالایشگاه تنها ساختمان باقی‌مانده از مجتمع قند و شکر دومینو در قرن نوزدهم است. یادگاری از قدرت انقلاب صنعتی که اکنون توسط خلاقان قرن بیست و یکم بازسازی شده است. اقتباس مبتکرانه شرکت معماری PAU  ساختاری مدرن را در پوستۀ یک بنای سنگی تاریخی وارد کرد و آن را از یک پالایشگاه تولید شکر به یک ساختمان اداری پر از نور و قابل دسترسی تبدیل کرد. کنار هم قرار گرفتن جدید و قدیم چشمگیر است. طبقات بالاتر و فضاهای باز در حال حاضر غرق در نور روز شده است، در حالی که پنجره های تاریخی همچنان نمایی از شهر و رودخانه آن سوی شهر را نشان می دهند.

شکل طاق‌دار ساختمان جدید به سبک طاق گرد آمریکایی اشاره دارد و در پنت‌هاوس منحصربه‌فردی که قسمت بالایی سازه قرار دارد، به اوج می‌رسد. تاسیسات بازسازی شدۀ پشت بام، نمای ساختمان را تر و تمیز نگه می‌دارند، در حالی که بنای حفظ‌شده با پتینه و جای زخم‌هایش، داستان‌هایی از گذشتۀ پر فراز و نشیب ساختمان را روایت می کند. محیط پیرامونی با باغ‌های معلق بیوفیلیک شکوفا می‌شود، و بالکن جنوبی مکانی است که در گذشته محل تجمع مازاد قند و شکر بوده است، جایی که خاطره را با مدرنیته ترکیب می‌کند. پنجره‌های طبقه همکف که به در تبدیل شده‌اند، عموم مردم را به یک بازار جدید دعوت می‌کند و تاریخ را با زندگی شهری معاصر ترکیب می کند.

نیم طبقۀ بالای ساختمان می‌سی‌سی‌پی 

طراحی شده توسط شرکت معماری PKA ، در مینیاپولیس، مینه سوتا

برنده انتخاب مردمی در دوازدهمین دورۀ رقابت سالانه  A+Award ، بخش آپارتمان مسکونی

این سازه آجری هفت طبقه که در اصل به عنوان یک کارخانه آسیاب غلتکی ساخته شده بود، نقش مهمی در رونق صنعتی مینیاپولیس ایفا کرد و بعدها مانند بسیاری از ساختمان های این دوره و این سبک، به هتلی مجلل تبدیل شد. اما این کاربری هم به مرور زمان کنار گذاشته شد. دو پوسته خام در یک ساختمان تاریخیِ مربوط به سال 1879 و مشرف به رودخانه می‌سی‌سی‌پی در مینیاپولیس چیزی بود که شرکت معماری PKA  باید روی آن کار می کرد. تاریخ غنی و معماری مستحکم این بنا، که با نمای آجری، تیرهای چوبی و بخش های ساخته شده از آهن‌ شناخته می‌شود، چالش‌ها و فرصت‌هایی را به همراه داشت.

شرکت معماری PKA  این چالش را پشت سر گذاشت و فضا را با یک نیم‌طبقه فولادی جسورانه که به عنوان یک گالری هنری عمل می‌کند، تغییر داد و واحدهای خصوصی نزدیک به همی را در زیر آن جا داد. با توجه به علاقه مشتری به سبک معماری ویکتوریایی و با الهام از کاخ کریستال لندن، یک اتاق آفتاب گیر شیشه‌ای ساخته شد که دارای قاب های قوس دار فولادی و شیشه های دست ساز است و فضایی سرسبز بین سوئیت مالک و آشپزخانه ایجاد می‌کند. نتیجه خانه ای است که به ریشه های صنعتی خود احترام می گذارد و در عین حال یک فضای زندگی مجلل و مملو از هنر است که چشم اندازی وسیع از رودخانه را ارائه می دهد و به ارزش غیر قابل وصف این جواهر تاریخی مینیاپولیس می افزاید.

خانه Lohr

طراحی شده توسط شرکت معماری Veinte Diezz ، در مریدا، مکزیک

برنده جایزۀ هیئت داوران و برنده انتخاب مردمی در دوازدهمین دورۀ رقابت سالانه  A+Award ، بخش بازسازی و الحاقات مسکونی

شرکت معماری Veinte Diezz  در شهر مریدا که 25 سال قبل از میلاد مسیح بنا شد، یک اثر قدیمی متروکه که ویرانه های یک خانه استعماری رهاشده مربوط به پایان قرن نوزدهم بود را به خانه ای خیره کننده با ترکیبی عالی از جذابیت تاریخی و عملکرد مدرن تبدیل کرد. 

با قدم زدن در خانه  Lohr، داستان تکامل آن مثل روز روشن است. سالن‌های اصلی که اکنون یک لابی دلپذیر، یک اتاق خواب، و یک فضای نشیمن باز و گسترده است، تاریخچه خود را از طریق مجموعه‌ای از فضای خالی قاب‌بندی شده به نمایش می گذارد. تراس مسقف، که دارای دیواری چشمگیر از خرابه های اصلی است، نقطه کانونی این پروژه است. در پشت آن اتاق اصلی قرار دارد که با طاق های نیم دایره ای که بازتابی از طرح اصلی است، تزئین شده، و به یک پاسیو خصوصی و یک جکوزی در فضای باز منتهی می شود. این خانه یک استراحتگاه آرام برای مدیتیشن و غوطه ور شدن در طبیعت است. طیف مصالح استفاده شده در این خانه شامل دیوارهای وصله شدۀ ظریف، سیمان سفید براق، سنگ های محلی، کاشی های سنتی نواری و تیرچه های در معرض دید است، که به گذشته پر از داستان ساختمان ادای احترام می کند.

طراحان با انتخاب عدم مداخله در ساختار موجود، این خانه را قادر ساخته اند تا به استقامت ساختمان در طول سال ها ادای احترام کند.

گلخانۀ اسکله خشک و متروکه

طراحی شده توسط شرکت معماریپل لوکز (Paul Lukez) 

برنده جایزۀ هیئت داوران دوازدهمین دورۀ رقابت سالانه  A+Award ، بخش ساختمان های تجاری ساخته نشده

این گلخانه که توسط یک سایبان شیشه‌ای براق و با *فتوولتائیک ترکیبی با ساختمان پوشانده شده است، از تکنیک‌های کشاورزی عمودی پیشرفته برای تولید غذای محلی و سالم در طول سال استفاده می‌کند. کشاورزی عمودی، کارایی فضا را به حداکثر می‌رساند و به این مزرعه یک چهارم هکتاری اجازه می‌دهد تا به اندازه 40 هکتار از زمین‌های کشاورزی سنتی محصول تولید کند و در عین حال از آب کمتری استفاده کند.

(*فوتوولتیک‌های ترکیبی با ساختمان :یک نوع مصالح و مواد فوتوولتیک هستند که برای جایگزین کردن مواد قدیمی و سنتی در بخش‌هایی از پوشش ساختمان مثل پشت بام، پنجره‌های شیروانی یا سر در و نمای خانه‌ها، به کار می‌روند. فوتوولتیک فناوری تبدیل نور به الکتریسیته از راه استفاده از نیم‌رساناهایی است که ویژگی اثر فُتوولتایی دارند.)

این ایدۀ طراحی بلندپروازانه، یک زمین ساحلی در شرق بوستون را که مدت‌ها نادیده گرفته شده بود، دوباره روی کار می آورد و آن را به گلخانه اسکله خشک و متروکه تبدیل می‌کند. این اسکله خشک و متروکه در شرق بوستون که در دهه 1850 ساخته شد، در اصل یک مرکز شلوغ صنایع دریایی بود و در اوج دوران صنعتی بوستون به عنوان یک مکان حیاتی برای تعمیر و نگهداری کشتی عمل می کرد. این اسکله امروزه، به عنوان یک ایستگاه ذخیره سوخت، و یک یادگار صنعتیِ به دور از شکوه سابق و به دور از سبز بودن، رو به زوال است. بسته شدن دروازه اسکله، پمپاژ آب و بازیابی فضا برای یک گلخانه پیشگامانه همراه با انرژی تجدیدپذیر، برنامه ای است که شرکت معماری پل لوکز برای این اسکله در نظر دارد.

گلخانۀ اسکله خشک و متروکه، فراتر از کاربرد کشاورزی خود، برای تبدیل شدن به یک مرکز رفاهیِ شهریِ پر جنب و جوش طراحی شده است، و فضاهای عمومی و امکانات رفاهی را که بر پایۀ شیوه های کشاورزی پایدار متمرکز شده اند، ادغام می کند. این پروژه متحول کننده، در صورت تحقق می تواند یک سایت صنعتی کم استفاده را احیا کرده و یک رویکرد آینده نگرانه برای نوسازی شهری و آینده ای سبزتر و سازنده تر برای شرق بوستون ایجاد کند.

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .