نویسنده: جاناتان یونگ

پروژه‌های *زیرساختی در مقیاس بزرگ، اغلب با هدف اتصال مکان‌های دور در مناطق شهری، تسهیل حمل‌ونقل سریع تر، و تدارکات و فعالیت‌های تجاری در طول مسیرشان انجام می‌شود. با این وجود، در حالی که این پروژه ها مقاصد دوردست را به هم مرتبط می کنند، حضور فیزیکی قابل توجه آنها می تواند جوامع محلی را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد. این امر ممکن است منجر به قطع و جدا شدن ارتباط محله های متصل قبلی، اختلال در فضاهای عمومی و به طور کلی تجربیاتی منفی در فضای باز شود که ناشی از صدا، آلودگی و عدم توجه و نگهداری به این زیرساخت ها می باشد.

(*زیرساخت  : عبارت است از امکانات، سامانه‌ها و بناهایی که به یک شهر یا کشور خدمت‌رسانی می‌کنند. مانند راه‌ها، مدارس، سیستم‌های مواصلاتی عمومی، تونل‌ها، پل‌ها، خطوط لوله، سیستم‌های فاضلاب و ...)

با این حال، چندین پروژه موفق زیست محیطیِ ساخته شده، از طریق طراحی متفکرانۀ فضاهای بیرونی، زیرساخت های بحث برانگیز را در جامعه سر و سامان بخشیده‌اند. مثل، پارک "کولی-ورته-رنه-دومون" در پاریس که یکی از اولین نمونه ها بود و پارک "های‌لاین" در نیویورک که یکی از برجسته ترین نمونه هاست. وپارک "های‌لاین"  نشان می‌دهد که چگونه پروژه‌های خوب فضای باز می‌توانند به انزوای ناشی از زیرساخت‌های بزرگ رسیدگی کنند، ارتباط مجدد جامعه را تقویت کرده، و به عنوان قطب‌های فرهنگی و اقتصادی خدمت رسانی کنند، و حتی مانند هادسون یاردز باعث توسعه اقتصادی بیشتر شوند.

فضاهای بازطراحی شده ای که در مجاورت زیرساخت‌ها قرار دارند می‌توانند با تقویت مشارکت اجتماعی و تعریف مجدد تعامل مدنی، مناطق عمومی را جوان‌سازی کنند و فضاهای شهری را که قبلاً که توسط ساختمان های جداگانه تقسیم و چند تکه شده بودند را به قلمروهای عمومی منسجمی تبدیل کنند. برخی از پروژه‌ها مانند پارک‌های اسکیت و مناطق ورزشی، کاربردهای پرتکاپو را شامل می‌شوند، در حالی که برخی دیگر از طریق امکاناتی مانند مهدکودک بر پرورش نیروی نوباوگان تمرکز می‌کنند. علاوه بر این، پروژه‌های خاص با مفاهیم زمان و حافظه درگیر هستند و از فضاهای عمومی برای آشکارسازی و تجلیل از میراث تاریخی جامعه استفاده می‌کنند. هدف برخی دیگر از این دست پروژه ها بازگرداندن دسترسی به مناطقی است که قبلاً توسط زیرساخت ها مسدود شده بوده و قصد دارند ارتباطی را که زمانی برای جامعه طبیعی بود، بازگردانند.

مسیرهای مرتفع 

برخی از پروژه ها، با هدف عبور از زیرساخت های بزرگ، به عنوان وسیله ای برای برقراری مجدد ارتباطات فیزیکی و اجتماعی طراحی شده اند و به ساکنان تجربیات جدیدی را ارائه می دهند و در عین حال تأثیر این ساختارها را کاهش می دهند. به عنوان مثال، پل"پارک گرند اونیو" مسافت بسیار زیادی را در بر می گیرد، یک بزرگراه پنج لاینی و ریل های قطار را متصل می کند، با تغییرات ارتفاعی سازگار می شود، و نقاط دید جدیدی را برای ساکنان ایجاد می کند تا با اسکله تعامل برقرار کنند، و همگی این کارها را در حالی انجام می دهد که خطوط برق ضروری را نیز با خود حمل می کند. اینگونه "پل ها" یا "مسیرهای مرتفع" کاری بیش از اتصال را انجام می دهند. آنها لحظات توقف و حرکت را در سفر سر و سامان می دهند. برای مثال، پل P.E.M. Vitre، چندین ریل قطار را به هم متصل می‌کند. مسیر های بن‌بست‌ و آمفی‌تئاتر و فضاهایی ایجاد می‌کند، که با نادیده گرفتن مسیرها و فعالیت های اجتماعی، افراد را ترغیب به مکث و تعامل با زیرساخت ها می کند. این گونه محیط‌های بیرونی، تعامل اجتماعی را ارتقا می دهند، مشارکت مدنی را تقویت می‌کنند و مقاصد مهم را به هم متصل می‌کنند. چنین سازه هایی به ساکنان دیدگاه جدیدی نسبت به شهر ارائه می دهند و به آنها نسبت به سایر عناصر زیرساختی برتری می بخشند و آنها را به محیط های ساخته شده و طبیعی نزدیک تر می کنند.

پل پارک گرند اونیو (Grand Avenue Park Bridge) طراحی شده توسط شرکت معماری  LMN

پارک بولین (The Bowline Park) طراحی شده توسط شرکت معماری مناظر  rankinfraser

پل  P.E.M. Vitre طراحی شده توسط شرکت معماری  TETRARC

هاپ پارک(Hop Park)، طراحی فضای سبز گسترده در پارکhttps://www.archdaily.com/1020099/hop-park-green-pop-up-hop-into-the-greeniverse-shma-company-limited توسط شرکت معماری فضای سبز Shma  با مسئولیت محدود

بازسازی زیرساخت های فرسوده 

پروژه‌های زیرساختی رها شده، فرصت‌های ارزشمندی را برای همکاری در احیای جوامع برای معماران، طراحان و برنامه‌ریزان فراهم می‌کند. این سازه‌های قدیمی که اغلب فضای قابل توجهی را اشغال می‌کنند و به عنوان موانع فیزیکی در داخل شهرها عمل می‌کنند، دیگر مولد نیستند و حذف آنها دشوار است. با وجود این چالش ها، آنها دارای اهمیت تاریخی هستند و نشان دهنده ارتباط ملموس با گذشته شهر هستند. در نتیجه، این زیرساخت‌های نادیده گرفته شده فرصت‌های طراحی منحصربه‌فردی را ارائه می‌کنند، و به متخصصان اجازه می‌دهند تا در احیای خلاقانه شرکت کنند، و آنچه که زمانی به جا مانده بود را به عناصری تبدیل کنند که محیط شهری را ارتقا و بهبود می‌بخشد.

پارک New Horizon High Land در شانگهای با پیوند دادن جامعه ای که در ابتدا با ریل قطار از هم جدا شده بود، این رویکرد را نشان داده و بافت و چشم انداز شهری سیال را بازسازی می کند. این پروژه رشد فضاهای سبز را ترویج می کند، به ترغیب توسعه مناطق ورزشی می پردازد و فضاهایی را فراهم می کند که تعاملات اجتماعی اتفاقی را تقویت می کنند. چنین ابتکاراتی مناطق متروکه را به کاتالیزورهایی برای توسعه مجدد شهری و مشارکت اجتماعی تبدیل می‌کند که هرکدام تمرکز خاص خود را دارند.

در حالی کههای لاین درنیویورک بر احیای جامعه و توسعه مجدد املاک و مستغلات تاکید دارد، پروژه‌های دیگر ممکن است مشارکت و ارتباط با جامعه را در اولویت قرار دهند یا مانند پارک شیائوههدر هانگژو، بر ادغام امکانات فرهنگی در زیرساخت متروکه، برای ارتقای توسعه فرهنگی تمرکز کنند.

پارک شیائوهه در هانگژو  طراحی شده توسط شرکت معماری کنگو کوما و همکاران

پارک و مرکز شهروندی New Horizon High Land در شانگهای طراحی شده توسط معماری شهری شانگهای

پارک یادبود پوتو کائویانگ طراحی شده توسط شرکت معماری Liu Yuyang

مسیر سبز Taichung طراحی شده توسط شرکت معماری Mecanoo

حل معضلات شهری: ایجاد فعالیت و به کار انداختن فضای زیر پل ها

در مسیر ریل قطارها یا در زیر پل‌های مرتفع، اغلب با فضاهای نادیده گرفته شده ای مواجه می شویم که با خاک، زباله و کمبود نور خورشید شناخته می شوند. در موارد بدتر، این مناطق می توانند به کانون جرم و جنایت تبدیل شوند. چنین فضاهایی معمولاً چالش های قابل توجهی برای استفاده شهری دارند که اغلب با مسائل مربوط به حق مالکیت نسبت به فضای بالای زمین و ساختمان و محدودیت های منطقه بندی، پیچیده می شوند. با این حال، این "فضاهای منفی" کم استفاده در داخل شهر، فرصت های منحصر به فردی را برای مداخلات معماری ارائه می دهد که می تواند محیط ساخته شده را متحول کند و تغییرات مثبتی ایجاد کند. چه راهکارهایی برای بهبود فضای پایینی زیرساخت های مرتفع وجود دارد؟

پروژه‌های مختلف برخلاف انتظارات معمول، این محیط‌های بیرونی کم ارزش را با موفقیت و به نحوی خلاقانه سر و سامان بخشیده‌اند. این پروژه ها برای مشارکت جامعه، امکانات مهد کودک و زمین‌های ورزشی را ایجاد کرده اند و حتی سازه‌های موقت و سبک وزن با تاسیسات هنری را ایجاد کرده‌اند تا فضاهای عمومی را احیا کنند. این طرح های ابتکاری پتانسیل بازسازی و استفاده مجدد از این مناطق شهری چالش برانگیز را نشان می دهند و آن ها را به تجربیات ارزشمندی در فضای باز برای ساکنان شهر تبدیل می کند.

ایجاد مهد کودک در زیر راه آهن مرتفع ماچیا طراحی شده توسط شرکت معماری تاکاهیرو آکیاما و شرکت معماری HMC

ایجاد اسکیت پارک در زیر پل فابیانی طراحی شده توسط شرکت معماری  Scapelab

ایجاد استادیوم مسابقات ورزشی در زیر پل طراحی شده توسط شرکت معماری XÜK

ردپای خاطرات

آیا روش های جایگزینی برای گرامیداشت و احیای فضاهای زیرساختی وجود دارد؟ برخی از پروژه های زیرساختی در فضای باز، علاوه بر تمرکز بر جنبه های معاشرتی، فرهنگی و اجتماعی، با استفاده از خاطرات تاریخی آن مکان با مفهوم زمان درگیر می شوند. این رویکرد بر طراحی فضاهایی متمرکز است که با انعکاس اهمیت گذشته خود، به فضاهای عمومی احترام گذاشته و آن ها را نوسازی می کنند.. این پروژه ها به جای اولویت دادن به تعامل اجتماعی، بر تجربیات تاریخی جمعی تأکید دارند. مداخلات مختلف طراحی به این هدف کمک می کنند. برخی از آنها آثار و نشانه های تاریخی را حفظ می کنند، در حالی که برخی دیگر مسیرهای مرتفعی ایجاد می کنند که حس بی زمانی را برمی انگیزد. از طریق این عناصر معماری، خاطرات و ردپای تاریخی آن فضاها در تجربه قدم زدن در آنها ادغام شده و از این طریق پیوندهایی بین گذشته و حال ایجاد می شود.

پروژه پارک خاطرات Aš طراحی شده توسط شرکت معماری  SOA و شرکت معماری  KONCEPT

پروژه محوطه سازی آثار و نشانه هاhttps://www.archdaily.com/1011969/landscape-of-traces-xrange-architects طراحی شده توسط شرکت معماری  XRANGE

پروژه خاطرات سرزمین طراحی شده توسط شرکت معماری و شهرسازی  NODE

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .