پیست اسکی L+Snowشانگهای با تله‌کابین، یک مسیر راه‌آهن کوهستانی برای قطار مینیاتوری و یک هتل در کنار پیست تکمیل شده است، این پیست اسکی امکانات ورزشی کمتر، ولی فانتزی‌های زمستانی بیشتری دارد.

اگرچه دمای بیرون 30 درجه سانتیگراد است، اما با نزدیک شدن به پیست اسکی L+Snow می توانید سرما را احساس کنید. این امر تا حدودی روانی است، زیرا افرادی که از ورودی اصلی می آیند، از قبل کاملاً لباس اسکی پوشیده اند. اما تا حدی هم واقعیت دارد: *نیروی برشی سیستم تبرید صنعتی، نسیم ملایمی ایجاد کرده است. پیست اسکی L+Snow  شانگهای که با فاصله حدود 90 دقیقه ای خارج از بزرگترین شهر چین واقع شده است، ماه گذشته افتتاح شد و توسط کتاب رکوردهای گینس به عنوان بزرگترین مرکز اسکی سرپوشیدۀ جهان معرفی شده است. این پیست که در استان شمالی چین، یعنی هاربین قرار دارد، به نوبه خود از بزرگ‌ترین پیست های قبلی که در همان نزدیکی، یعنی یکی در گوانگدونگ و دیگری در سیچوان هستند، پیشی گرفته است. در شانگهای، ظهور 90هزار متر مربع فضایی که در آن دما در 3 تا منفی 5 درجه سانتیگراد حفظ می شود، حتی قبل از ورود محبوبیت اسکی به این فضا، جذابیت تجاری دارد. این شهر به تازگی یکی از گرم ترین تابستان های خود را تجربه کرده است که دمای هوا برای 12 روز متوالی به 37 درجه رسیده یا از آن فراتر رفته است. پیست اسکی  L+Snow مثل مرکز سرپوشیدۀ اسکی دبی که در سال 2005 افتتاح شد، تلاشی در تضاد با ماهیت شهر است. هزینه برق این پیست اسکی به تنهایی حدود 80هزار تا 100هزار یوان در روز (11000 تا 14000 دلار) است. یکی از عوامل این مرکز جدید می گوید که کل هزینه های این پروژه دولتی نبوده است، اگرچه گزارش های رسانه های چینی حاکی از بودجه ای در حدود 7 میلیارد یوان (1 میلیارد دلار) برای این پیست اسکی است.

(* نیروی برشی: نیروی عمودی بر طول)

اما در سراسر چین، که در پکن میزبان بازی‌های المپیک زمستانی سال 2022 بود، هدف صرفاً در تضاد بودن با فصل‌ها نیست. رئیس جمهور شی جین پینگ ایجاد 300 میلیون اسکی باز تا سال 2030 را هدف گذاری کرده است و موجی از سرمایه گذاری در ورزش های زمستانی را رهبری می کند. صدها پیست اسکی جدید در سراسر کشور ایجاد شده است، در حالی که در دهه 1990 تعداد آنها کمتر از دوجین بود. اما این تنها تنوع ایجاد شده در داخل سالن های ورزشی نیست که نگرانی های زیست محیطی را برانگیخته است. مرکز اسکی ملی آلپاین در منطقۀ یانکینگ که در بازی‌های المپیک مورد استفاده قرار گرفت، به دلیل استفاده از برف مصنوعی بحث‌برانگیز بود، هر چند که این شکایت در چندین بازی مختلف مطرح شده است. این ورزش در چین، خود را در فهرست طولانی فعالیت های مصرفی و اوقات فراغتِ مرتبط با طبقۀ متوسطِ ​​جوانِ شهری قرار داده است. لو یو، یک دانشجوی 22 ساله از شانگهای و یکی از افرادی است که قبلاً وارد این مجموعه شده، او می گوید که چندین بار از این مرکز بازدید کرده است، هرچندکه این مرکز تنها برای یک هفته است که بازگشایی شده است. او اضافه می کند که این ورزش در سه سال گذشته "بسیار محبوب" شده است. یکی از دوستانش که تی شرت برند بالینسیاگابر تن دارد، به او ملحق شده و قصد دارد فصل زمستان را در سین کیانگ بگذراند. لو می‌گوید: «والدین ما نمی‌توانند اسکی کنند، اما برای آمدن ما به پیست اسکی پول می‌دهند.» واضح است که فضای داخلی این پیست اسکی به همان اندازه حالت فانتزی زمستانی دارد که یک مجموعه ورزشی باید داشته باشد. قبل از رسیدن به شیب‌ها، یک نوع میدان شهری در این پیست وجود دارد، همراه با خانه‌هایی که بیشتر شبیه خانه های تقلبی دیزنی هستند تا *خانه های تودور تقلبی و این سبکی معماری است که در سرتاسر سرزمین اصلی چین ظاهر شده و به گونه‌ای که نه کاملاً، اما تقریباً آمریکایی است، تأثیرات معماری اروپایی را محو می‌کند. کلیسایی با یک صلیب در بالای آن، چندین تیر چراغ به سبک نارنیا، ساعت‌های متنوع نصب شده و تعداد کمی از درخت‌های کریسمس از جمله چیزهای دیگری است که در آنجا وجود دارد، البته با بررسی دقیق‌تر مشخص می‌شود که درخت‌های کریسمس، صرفاً درختان کاجی هستند که با غباری از برف تزئین شده‌اند. اگر در یک کازینو هرگز شب نیست، در این پیست اسکی هم هرگز تابستانی نیست.

(*خانه تودور تقلبی: خانه‌ای با ساخت و ساز جدید است که با الهام از سبک و ویژگی‌های یک خانه سنتی تودور ساخته می‌شود. با این حال، این خانه‌ها ممکن است از مصالح و تکنیک‌های ساختمانی سنتی استفاده نکنند.)

در این پیست اسکی سه شیب اصلی وجود دارد که سخت‌ترین آنها که به رنگ مشکی مشخص شده است و 340 متر طول دارد. دو شیب دیگر، شامل یک شیب آبی به طول ۴۶۰ متر، در اطراف یک ساختمان برج مانند و قرون وسطایی منحنی است، و شیب سوم که هنوز بازگشایی نشده است، به مهمانان از 17 اتاق اجازه می‌دهد به طور مستقیم روی پیست‌ها اسکی کنند، امکانی که طبق ادعای یکی از مسئولین این پیست اسکی برای اولین بار درمیان تمام مراکز اسکی سرپوشیده فراهم شده است. یک مسیر ریلی از کنار پیست می گذرد، اگرچه قطار در روزی که من از پیست اسکی L+Snow بازدید کردم، کار نمی کرد. (ظاهر این قطار به گونه ای است که وانمود می کند توسط یک موتور بخار به حرکت در می آید، ولی در واقع قطار برقی است.)

علاوه بر این اسکی بازان می توانند با تله کابین به بالا صعود کنند. صف های این تله کابین در طول مدت حضور من در پیست ها هرگز بیش از یک دقیقه طول نکشید و ویژگی این تله کابین که برای یک پیست سرپوشیده رایج نیست این است که مسافران خود را در برابر دانه های برف تولید شده توسط ماشین برف سازی که گاهی اوقات از سقف پایین می ریزند، محافظت می کند. علی‌رغم گزارش رسانه‌های محلی مبنی بر قطع شدن انگشت یک نفر در مدت کوتاهی پس از افتتاح این پیست اسکی، من تعداد برخوردهای کمی میان اسکی بازان می‌بینم. تمرکز واضحی روی ایمنی وجود دارد: کلاه ایمنی اجباری است، و زمانی که یک مانور آموزشی ناموفق منجر به خم شدن چوب اسکی من شود، این اتفاق قبل از جایگزینی با یک چوب اسکی جدید، به دقت در یک دفترچه دست نویس ثبت می شود. همچنین به طرز شگفت انگیزی خبری از افراد تازه کار برف روب نیست. یکی از دو پرسنل امدادی که در بالای تله کابین مستقر هستند و عمدتاً کار خاصی ندارند، می گوید: «بسیاری از کسانی که به انجا می آیند، خودشان می توانند اسکی کنند. برخلاف سبک زیبایی شناسی دیزنی که در این پیست حکم فرماست، مشتریان آن نوع شیک و به روز اسکی را که در بسیاری از مراکز خرید شانگهای غالب است، به نمایش می گذارند. یک گروه 20 نفره در همان نزدیکی در حال عکس گرفتن هستند. آنها بخشی از یک باشگاه اسکی هستند که هزار عضو دارد. آژو، 34 ساله، که پس از تماشای ویدئویی در  اپلیکشین Douyin، نسخه چینی TikTok، در سال 2022، تصمیم گرفت که اسکی را شروع کند، می گوید: «قبلا، همه عاشق رفتن به بارها بودند.» فعالیت‌های اجتماعی در چین به سمت ورزش و آنچه او «مهارت‌» می‌خواند در حال تغییر است . او گفته که احتمالاً در این زمستان به یک پیست اسکی فضای باز برود، و اینکه برخلاف جاهای دیگر، او لزوماً اسکی را به عنوان یک ورزش گران قیمت نمی‌بیند.

در پیست L+Snow، یک سانس اسکی 410 روپیه (58 دلار) در روز هزینه دارد. این هزینه علاوه بر چکمه‌ها و کلاه ایمنیبرند پوشاک فرانسوی اسکیس روسیگنول، شامل کرایه یک ژاکت و شلوار نیز می‌شود که هر دو آنها به اندازه کافی گرم هستند اما تنها مشکلشان این است که فقط یک جیب بدون زیپ دارند. به شما دستکش نمی دهند،ولی می توانید آن را از یکی از چندین فروشگاه نزدیک پیست خریداری کنید. به نظر می‌رسد که پیست‌ها هنوز تا تکمیل شدن فاصله دارند، ولی شاید بتوان انتظار داشت که کمی پس از پایان تعطیلات تابستانی، در صبح یکی از روزهای کاری هفته، در ماه سپتامبر پیست شلوغ شود. در میدان شهر، به ندرت کسی وجود دارد که گروه رقصندگان را تماشا کند، لباس‌های آنها، درست مثل معماری پیست، حسی از ذوب شدن در کل کاتالوگ دیزنی را القا می‌کند. رستوران های طبقه چهارم و پنجم، مرغی نسبتاً معقول به همراه سیب زمینی سرو می کنند و همچنین چای با کیفیتی ارائه می دهند که آنچنان با اسکی مرتبط نیست. ولی در زمان ناهار، این رستوران ها تقریبا خالی هستند. میهای چیدیان، یک تاجر دانمارکی است که برای سفر کاری به چین آمده است، او می‌گوید این پیست اسکی «ایده‌ای فوق العاده» است، اما گاهی اوقات فاقد چیزهای مهم کوچکی است. به عنوان نمونه او پس از بیرون افتادن کارت اسکی از جیب ژاکت بدون زیپ‌اش برای مدت کوتاهی سرگردان شده بود، زیرا در روال کاری این پیست که علت یابی آن هم دشوار است، باید آن کارت را تحویل می‌داد تا لباس اسکی اجاره‌ای خود را برگرداند و بتواند آنجا را ترک کند.

با این حال، او تحت تأثیر مقیاس قرار گرفته است و می‌گوید: «امیدوارم افراد زیادی به اینجا بیایند. او می افزاید: «در چین، می بینید که همه جا بزرگ است، زیرا روزی تعطیلات خواهد بود و آنگاه صد هزار نفر جلوی آن مکان خواهند بود». من فکر می کنم [این پیست اسکی] یکی از آن پروژه هایی است که در آن هیچ بودجه ای در کار نیست.»

تنها پس از چند دقیقه ایستادن در برف خفیف میدان شهر، قدرت دستگاه‌های خنک کننده این پیست آشکار می شود. لی بینگروی، که مسئول این سایت است، می‌گوید : اقدامات صرفه‌جویی در انرژیِ بسیاری برای این پیست انجام شده است. او می گوید که سقف پیست با پنل های خورشیدی پوشانده شده است و گرمای تولید شده ناشی از سیستم خنک کننده، دوباره به خوابگاه های کارگران منتقل می شود.

اثرات این پیست اسکی را نباید در تابستان ساده گرفت. برخی از مهمانان عینک به چشم دارند، اگرچه ممکن است که دلیل این کار بیشتر سبک و سیاق این ورزش باشد تا دلایل کاربردی. در سراشیبی پیست ها هم تقریباً بدون دستکش می توانند دوام بیاورند، البته با این فرض که هیچ تماس مستقیمی با برف وجود نداشته باشد. من، که یک اسکی باز تقریباً متوسط هستم، کمی بیش از یک دقیقه طول می کشد تا از بالا به پایین فرود بیایم. یک اسکی باز حرفه ای که می تواند بیشتر بچرخد، و احتمالاً بتواند ثانیه های بیشتری را از دل آن بیرون بکشد. سکوت این پیست اسکی، از رستوران‌های آن گرفته تا میدان یخی آن، به سادگی ممکن است تابعی از این موضوع باشد که به تازگی افتتاح شده است، و حتی با وجود موجی از تبلیغات رسانه‌های داخلی، این پیست هنوز خیلی شلوغ نشده است. اما با وجود همه اینها پیست اسکی L+Snowمنعکس کننده حال و هوای کلی لین گنگ است. لین گنگ منطقۀ توسعه یافته ای است که این پیست در آن مستقر است و محل پروژه های در مقیاس بزرگ مختلف دیگری، از جمله یک دریاچه مصنوعی عظیم است که ساخت و ساز آن هنوز کامل نشده است. وقتی که من میخواستم این پیست را ترک کنم، معلوم شد که خروج از دروازه های این پیست کار دشواری است، البته این بار نه به دلیل اینکه کارت اسکی ندارم تا لباس های اسکی ام را پس بدهم، بلکه به این دلیل ساده که من بیش از حد طولانی در پیست مانده ام. پاس روزانه، فقط چهار ساعت را پوشش می دهد و اضافه ماندن در پیست شامل هزینه اضافی 160 رنمینبی (23 دلار) می شود. و این کل هزینه ایجاد تجربه ای نامشخص و تقریبا غیرممکن، مثل تجربه یک روز زمستانی در تابستان است. 

توماس هیل خبرنگار فایننشال تایمز در شانگهای است و مابقی گزارش توسط وانگ ژوکیائو تنظیم شده است.

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .