طراحی پیشگامانۀ پشت *مرکز پمپیدو، در یکگ الری واقع در ملکی که  یک پارک مملو از مجسمه در فرانسه است، به نمایش در آمده است.

(*شاتو لاکوست : یک پارک مملو از مجسمۀ 600 هکتاری،   به عنوان یک مقصد هنری در پروونس فرانسه است. این ملک شامل ویلای لا کوست نیز هست که یک هتل مجلل است )

(*مرکز پمپیدو : نام مؤسسه هنری و فرهنگی است که در سال ۱۹۷۷ به‌نام ژرژ پمپیدو رئیس‌جمهور فرانسه در پاریس برپا شد. این گالری بزرگ‌ترین موزه هنر مدرن در جهان است که ۱۷۷۰۰ متر مربع سطح زیربنا دارد. این مرکز شامل موزه ملی هنر مدرن، مرکز طراحی صنعتی، اداره توسعه فرهنگی است.)

در نمایشگاه طرح‌های ریچارد راجرز در گالری طراحی ریچارد راجرز در *شاتو لا کوست، نکته طنزآمیزی وجود دارد. اینکه طراحی کت و شلوار راجرز خیلی خوب نیست ولی در عوض، او به فن بیان، جذابیت و مهارت خود به عنوان نوعی رهبر در حوزۀ معماری تکیه کرد و بهترین ها را در میان همکاران و هم کسوتان خود به نمایش گذاشت. این ساختمان کوچک، که یک چهاردیواری کشیدۀ ساده بر روی سازه‌ای به رنگ نارنجی روشن و بر فراز تپه‌ای لوبرون در جنوب فرانسه بود، آخرین ساختمان راجرز بود، هرچند او هرگز تکمیل شده این سازه را ندید و از دنیا رفت. اکنون در نمایشگاهی که توسط پسرش، طراح اَب راجرز، طراحی شده است، نمایشی رنگارنگ و زنده از برخی از بزرگترین آثار او برپا شده است.

راجرز (1933-2021) یک معمار بزرگ شهرسازی بود. از *مرکز پمپیدو در پاریس و ساختمان لوید در لندن گرفته تا فرودگاه‌های هیترو و مادرید، آثار معماری او آمیخته با فن‌آوری، مهندسی و مدرنیته بود. او دروازه‌هایی به سوی شهرها و معابر عمومی ایجاد کرد که توسط نواحی متحرک ساختمان‌ها به عنوان مکانیسم‌ هایی زنده عمل می‌کردند: بالابرها، پله‌های برقی، دریچه‌ها، قطعات صنعتی، اتصالات پیچیده و ستون‌های پر معنی. همه اینها ضیافتی از ماشین های شهری بود. بنابراین دیدن همه این آثار در اینجا، و در یک گالری بر فراز حومه شهر پروونسال، که بخشی از  یک پارک مملو از مجسمه و یک هتل عالی را تشکیل می‌دهد، چشم‌اندازی عجیب و غریب را ایجاد می‌کند.

 اب راجرز (پسر ریچارد راجرز) طرح‌های او را روی پس‌زمینه‌ ای شاد از رنگ های صورتی و قرمز قرار داده  است، و دیدن رنگ‌های سبز و صورتی مدل‌های معماری، مانند برج‌های برجسته سه‌ بعدی، بسیار لذت‌بخش هستند. او سعی کرده است که این آثار را به صورت موضوعی، به اساس بیان ایده، دسته بندی کند و برخی پروژه های کوچکتر نیز در کنار این ابرساختارها قرار گرفته اند. خانه  زیپ-آپ (1967-1969)، یک پروژه قدیمی و غیر قابل تحقق به نظر می رسد که پیش درآمدی مستقیم برای ساختمانی است که در آن هستیم. یک بخش کشیده دیگر که از یک شیب بیرون زده است. این یکی طرح به رنگ زرد یک چیز شگفت انگیز است، قطعه ای کاملاً مربوط به دوران خود که در عین حال به طرز عجیبی مد روز است. به نظر می رسد رویای تمام نشدنی و دور از دسترس معماری پاپ، جعبه ای قابل حمل مثل سفینه فضایی تاندربردز است ، که در هرجا فرود بیاید ، همانجا قرار می گیرد.

طرح‌های راجرز برای فرودگاه باراخاس- مادرید، متعلق به استفان ابودارام، و به همین ترتیب خانه‌ای که او برای والدینش در ویمبلدون (1968-1969) ساخت، شبیه تکه‌ای از کالیفرنیای پس از جنگ است که به حومه لندن منتقل شده است. یک خانه مسکونی رویایی که اگر نگوییم کاملاً قابل زندگی است، ثابت شده است که هم تأثیرگذار بوده و هم سازگاری با آن دشوار است ، و موقعیت خود را به عنوان یک نقطه عطف تثبیت کرده است. دیگر ساختمان‌های بسیار بزرگ‌تر، مثلاً گنبد هزاره لندن، با مدل‌های کوچک اکریلیک نشان داده می‌شوند.

طرح‌هایی برای خانه زیپ‌آپ (1967-1969)، یک پروژه ابتدایی و محقق نشده از راجرز که با حسن نیت از شرکت راجرز استیرک هاربر و شرکا گرفته شد و به نمایش درآمد.  مرکز پمپیدو در اینجا با نقاشی‌های پاپ آرت شگفت‌انگیزی نشان داده شده است (که البته این نقاشی ها کار خود راجرز نبود)، ولی مانند همیشه اغواکننده بود.این گالری جایگاهی بود برای ارائه هنر و فرهنگی که در دهه 1960 در جریان بود و به گونه ای طراحی شد که هر چیزی را که ممکن است تکامل یابد، در خود جای می داد. با این حال، همانند خانه والیدین راجرز در ویمبلدون، سازه این گالری نیز که به اندازه یک خانه باشکوه یا یک کلیسای رنسانس تغییر ناپذیر ، به یک بنای یادبود تبدیل شده است. البته انعطاف پذیری بسیار بالای آن تنها یک رویا است. ساختمان های بزرگ که هیولا هستند ولی تکنولوژی به سرعت حرکت می کند و آن ها را پشت سر می گذارد. مرکز پمپیدو در سال ۲۰۲۵ برای یک بازسازی پنج ساله بسته خواهد شد.

این فضای نمایشگاهی کوچک آویزان به صخره که در کنار تپه ای مانند اتوبوس در حال حرکت در اتوبان های ایتالیا قرار دارد، مینیاتوری از فناوری پیشرفته است. یک چیز ساده که کاملا برای انجام کاری غیرمنتظره طراحی شده است. در یک انتها از این نمایشگاه، یک نیمکت نارنجی ساخته شده از تکه هایی از جنس فولاد ، مکانی را برای تماشای چشم‌انداز شهری در بالای تپه فراهم می‌کند که زمانی یک سکونتگاه رومی بود. به گفته آب، «جایی که ریچارد می‌نشست تا از چشم انداز لذت ببرد.»

طرح راجرز برای این گالری، ارتباط بین خانه‌ای را که او برای والدینش در ویمبلدون، جنوب لندن طراحی کرده بود، با خانه‌های معمولی و فراتر از آن نشان می‌دهد. این سازه کوچک و درخشان، با تمام ایمانش به مدرنیسم، در کنار ساختمان ها و تاسیسات هنری پارک با حضوری باورنکردنی جای گرفته است. در نزدیکی سازۀ این گالری اتاق زیرزمینی اندی گلدسورثی قرار دارد که سقف گنبدی اش از تخته های چوبی به ظاهر بافته شده است، مکانی به شدت تاریک و تقریباً کپک زده که نمی توانست متفاوت تر از این باشد («اتاق بلوط»، سال ساخت 2009). تادائو آندو، که به نظر می رسد همه جا در حوالی این مکان حضور دارد و نیز یکی از رستوران های *شاتو لاکوست را در کنار مجسمۀ عنکبوت غول پیکر از لوئیز بورژوا، طراحی کرده است، یک کلیسای کوچک رومی را در شیشه محصور کرده است، و تنها نوری که از روزنه های کوچک پشت یک محراب شیشه ای ساطع می شود ، فضایی به شدت احساسی و عرفانی ایجاد کرده است. ("کلیسای کوچک"، سال ساخت 2011)

(* سایت WE ARE CONTENT(S): یک شرکت تولید محتوای عکس و فیلم است که در زمینه معماری،هنر، سفر و گردشگری در سطوح بالا تخصص دارد.) 

طراحی راجرز در پروژه انعطاف پذیر خانه درختی « عکس از استفان ابودارام از سایت WE ARE CONTENT(S) » در محیط تاکستان این پارک برای بسیاری از این ساختمان ها حیاتی است. این ملک توسط هتلدار و انبوه ساز، پدی مک کیلن، مالک سابق هتل کلاریج و هتل کنوت در لندن، خریداری شد . او در این ملک مبتنی بر روش کشاورزی بیودینامیک و چشم‌اندازی غیرقابل انکار از هنر و معماری ایجاد کرده است. آثار هنری این ملک برای ارزشمند سازی و کمک به بهتر شدن محیط اطرافشان طراحی شده‌اند. این ملک بیشتر از اینکه پارکی مملو از مجسمه باشد ، چیزی شبیه به یک منظره رمانتیک انگلیسی قرن هجدهم است که داستان های خیالی که درآن نقش می بندد را روایت می کند.

غرفه جدید رنزو پیانو در سمت دیگری از ملکی که گالری راجرز در آن واقع شده است، قرار دارد. هندسه کاشت درختان انگور به گونه ای است که ساختاری برای گالری راجرز ایجاد می‌کنند تا از بالای تپه مشخص باشد. و اگر به سمت دیگر ملک بروید، رنزو پیانو، شریک راجرز در پروژه پمپیدو، گالری درست کرده است که تقریباً برعکس گالری راجرز است، بنایی مدفون در چشم انداز که به زحمت از زیر تپه قدیمی تومولوس دیده می شود. شاید این یک تقارن کامل را ارائه دهد. گالری طرح های راجرز کاملا بالای تپه است ،و گالری رنزو پیانو در میان مزرعه انگور گم شده است. این دو معمار ، بار دیگر در منظره‌ای از هنر، فرهنگ و خوش‌نشینی با هم ملاقات می‌کنند.

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .