بگذار همانطور که هست ، باشد .

هر چقدر که یک منظره و باغ با گذشت زمان تکامل پیدا می کند، همین تکامل و پختگی در مورد یک باغبان هم صدق می کند. آن دسته از ما که باغبانی می‌کنیم، احتمالاً وقت زیادی برای فکر به این موضوع نمی‌گذاریم، زیرا این فرآیند می‌تواند سال‌ها طول بکشد و واقعاً هرگز به پایان نمی‌رسد. هیچ‌کس یک شبه باغبان نمی‌شود. درست همانطور که یک منظره طبیعی سال‌ها طول می کشد تا ایجاد شود. من در دهه بیست زندگی بودم که برای اولین بار به طور جدی باغبانی را شروع کردم، بنابراین روال کار من توسط کنجکاوی شدیدی کنترل می شد که با جهل تعدیل شده بود. آزمون و خطا می کردم و خطا بیشتر. بعد هم مسئله بودجه محدود وجود داشت. مادر دلسوزم گیاهان زیادی برای من خرید. او، هرگز از شکست‌های من انتقاد نمی‌کرد و مانند اکثر مادران با دانش خود مرا حمایت می کرد و در همه موارد سخاوتمند بود. او فقط می‌خواست که من به باغبانی ادامه دهم. من کم تجربه بودم اما انرژی بسیار زیادی داشتم. بنابراین خودم را در معرض هر چیزی قرار دادم، طوری که انگار فقط 10 دقیقه دیگر زنده هستم.

گیاهان را 3 یا 4 بار جابجا می‌کردم تا مطمئن شوم که در جای مناسب هستند و شاید برای اطمینان بیشتر باز هم آنها را جابجا می کردم. حتی در آن زمان هم، نگران بودم. آبیاری می‌کردم، در حالی که تمام مدت نگران بودم که درست آبیاری نکرده‌ باشم. مدتی آبیاری را رها می‌کردم و دوباره شروع می‌کردم. کاتالوگ شرکت‌هایی را که بذر و کود می‌فروختند، بررسی می‌کردم و سپس در مورد انتخاب اینکه از کدام یک، چه چیزی را بخرم، عذاب می‌کشیدم. بیش از حد خرید می‌کردم. از هر گلخانه‌ای که می‌توانستم، حتی اگر صدها مایل فاصله داشت، بازدید می‌کردم. به سختی می‌توانستم چشم از جاده بردارم و به درختان نگاه نکنم. علف‌های هرز را می‌کندم و خاک را زیر و رو می‌کردم. آزمایش‌های خاک، اصلاح‌کننده‌ها و افزودنی‌هایی وجود داشت که باید در نظر گرفته می‌شدند. مالچ‌پاشی و کوددهی هم انجام می‌شد. من شاخه‌ها را کوتاه می‌کردم، خشک می‌کردم، پیوند می‌زدم، هرس می‌کردم و از یک سر محوطه باغ به سر دیگر آن قدم می‌زدم. اگر گیاهانم می‌توانستند صحبت کنند، مطمئناً اعتراض می‌کردند. من هرگز آنها را به حال خود رها نمی‌کردم و به خودم می‌گفتم که تمام این دستکاری‌ها راهی برای یادگیری است. خوشبختانه، گیاهان در برابر دستکاری‌های این چنینی بسیار تحمل دارند و می‌توانند از همه اشتباهات به جز فاحش‌ترین آنها جان سالم به در ببرند. من گیاهان زیادی را کشتم و این روند تا به امروز ادامه داشته است. اما اکنون به طور متفاوتی باغبانی می‌کنم. 
 

این عکس‌ها مسیر ماشین‌رو من و چشم‌اندازی که اطراف آن رشد کرده را نشان می‌دهند. ۲۵ سال پیش، مسیر ماشین‌رو با چمن احاطه شده بود. من چمن را دوست دارم، اما بیشتر دوست داشتم در مسیر رفت و برگشت از سرکار به گیاهان نگاه کنم. مسیر ماشین‌رو باغ بسیار مهم است، زیرا باغبان تقریباً هر روز آنجاست و گاهی اوقات چندین بار در روز از آنجا رفت و آمد می‌کند. بنابراین من سال‌ها هر قسمت از مسیر ماشین‌رو باغ را کاشتم و از آن نگهداری کردم. هرس کردن مهم بود، زیرا مسیر ماشین‌رو باید پذیرای رفت و آمد وسایل نقلیه باشد. اینکه یک شاخه ماگنولیا روی شیشه جلو کشیده شود، جالب نیست. سطح مسیر ماشین‌رو باید بیل زده شود و چوب‌ها جمع شوند.

این محوطه کوچک ماشین‌رو، جای خیلی برجسته‌ای بود که نمی‌شد در آن گیاه نکاشت، بنابراین من این کار را کردم. تا جایی که جرات داشتم. گاهی اوقات به خاطر اینکه اجازه می‌دادم چیزی از محدوده خارج شود، سرزنش می‌شدم. خدا نکند هیچ خاک یا برگ مرده‌ای به ماشینش می‌چسبد. می گفتند او باغبان نبود. من چشم انداز طبیعی را در محدوده نگه می‌داشتم. اینجا مسیر ماشین‌رو و پارکینگ بود و من به آن احترام می‌گذاشتم. او پنج سال پیش فوت کرد، بنابراین دیگر نیازی به هرس کردن، مرتب کردن، چنگک زدن، بیل زدن، جمع کردن شاخه‌های خشک و مرتب کردن نبود. بنابراین گذاشتم همینطور بماند. گذاشتم همه چیز همانطور که هست باشد. من دخالت نکرده‌ام و نمی‌کنم، مگر اینکه شاخه یا برگ خشکیده‌ای برای جارو کردن وجود داشته باشد. دیگر این بخش را بررسی نمی‌کنم فقط نگاهی به آن می‌اندازم. یا در مسیر ماشین‌رو که حالا مسیر پیاده‌روی است، قدم می‌زنم. من اینجا برف را هم پارو نمی‌کنم. 

منظورم را می‌فهمید؟

محوطه فواره و باغ به همان تراکم راه ماشین رو کاشته شده بود، اما زمانی فرا رسید که باید دوباره بازسازی می شد. مجموعه جدیدی از درختان(یک گونه گلدانی شکل از درخت لاله به نام «شهر زمرد») نه به صورت ردیفی در اطراف ملک، بلکه به صورت یک بیشه کاشته شدند. نقاط آفتاب‌گیر باقی مانده با چمن پوشیده شد و نقاط سایه دار هم لیریوپ خزنده که گیاه علفی چند ساله و با رشد قوی است، کاشته شد. مجموعه‌ای از صندلی‌های سفالیِ سیاهِ بلژیکی در سرتاسر فضا قرار گرفتند. حصار چوبی از چوب سدر به رنگ سیاه رنگ‌آمیزی شد و تنه درختان با رنگ لاتکس رقیق شده سفیدکاری شدند.

گیاه علفی لیریوپ از پوست درخت در برابر ماشین چمن‌زنی محافظت می‌کند. محافظتی که نیاز به هیچ گونه نگهداری ندارد. اگر علف لیریوپ در چمن‌های اطراف پخش شود، ماشین چمن‌زنی را کند می‌کند. من با چمنی که توسط علف لیریوپ مورد هجوم قرار گرفته، مشکلی ندارم. مایلم بگذارم این اتفاق بیفتد و به روند طبیعی وقایع فرصت بدهم. من هنوز نمی دانم که با رشد درختان و ایجاد سایه بیشتر چه اتفاقی خواهد افتاد و تصمیمی برای آن نگرفته‌ام . شاید لیریوپ ها بیشتر شوند. توجه داشته باشید که اگر این گیاه رها شود، در محیط گسترش می‌یابد و بنابراین اگر مجبورید مدام باغ خود را هرس کنید، این گیاه برای شما مناسب نیست. چمن و لیریوپ در اطراف تنه درختان و صندلی‌‌های سنگی با هم ترکیب شده‌اند. اگرچه اینجا خیلی بزرگ نیست، اما فکر می‌کنم آنچه را که الان از باغم انتظار دارم، تأمین می‌کند. اینجا می‌تواند محبوب‌ترین باغ من باشد. همیشه خوشحالم از اینکه از سر کار به خانه برمی گردم و به اینجا می روم. بعد هم جایی برای نشستن انتخاب می کنم.

اکنون علف لیریوپ، این باغچه بزرگ را که قدمتش به دهه‌ها پیش برمی‌گردد، کاملاً فرا گرفته است ولی صندلی‌‌های سنگی آن را در خود نگه می‌دارند و از پخش شدنش جلوگیری می‌کند. البته اگر روزی ببینم که این علف از میان سنگ رشد می‌کند، اصلاً تعجب نخواهم کرد. آن هم خوب خواهد بود.

وادار کردن خدمه‌ام به نامرتب چمن‌زنی کردن، آسان نبود. آنها می‌خواستند چمن‌ها کوتاه‌تر و مرتب تر باشند ولی من گفتم نه. دیگر اینطور باغبانی نمی‌کنم.