ویدیو فوق به روایت و اجرای فرد میلز می باشد. 

فضای ایالت نیویورک کاملا پر شده است. آنقدر پر که در حال حاضر برای ایجاد فضای بیشتر، در بالای ساختمان های مرتفع موجود خود ساخت و ساز انجام می دهد.

ساختمان وال استریت یکی از قدیمی ترین آسمان خراش های این شهر است. وال استریت قبلاً یک ساختمان اداری بوده ولی اکنون به آپارتمان تبدیل شده است. با انجام این کار، شش طبقه دیگر به بالای این ساختمان اضافه شده است.

واضح است که افزودن طبقات جدید به یک ساختمان کار ساده ای نیست، چه برسد که این افزودن طبقات جدید بر فراز یک آسمان خراش در وسط یکی از شلوغ ترین شهرهای جهان باشد.

یک دال بتنی متوسط ​​در یک ساختمان در نیویورک هشت اینچ ضخامت و هزاران پوند وزن دارد. افزودن طبقات جدید، به معنای اضافه کردن وزن بسیار بیشتر به ساختمانی است که برای آن طراحی نشده است. اگر اینکار اشتباه انجام شود، می تواند طبقات زیرین را خرد کند. این همان کاری بود که نیویورک بر فراز یک آسمان خراش تاریخی خود انجام داد.

به مدت هشت سال کار ساخت و ساز انجام شد تا این آسمان خراش *آرت دکو، از دفترِکار به یک آپارتمان تبدیل شود. وال استریت بزرگترین ساختمان در شهر نیویورک است که تحت این نوع استفاده مجدد تطبیقی ​​قرار گرفته است.

(*آرت دکو : یا سبک هنر تزئینی یک سبک و جنبش هنری در معماری، هنرهای تجسمی و طراحی است که برای نخستین بار در فرانسه پیش از جنگ جهانی اول ظاهر شد. شناسه این سبک به‌کارگیری اشکال هندسی دقیق و جسورانه و رنگ‌های روشن است و آمیخته‌ای است از نوگرایی و طراحی‌های زینتی و گران‌بهاست.)

در حالی که نمای بیرونی عمدتاً ثابت و بدون تغییر مانده ، داخل ساختمان تقریباً به طور کامل تخریب شده است.

در حال حاضر مجموعاً 566 واحد مسکونی، ساختمان وال استریت را اشغال کرده اند. صدها پنجره جدید به این بنا اضافه شده است . تاسیسات مکانیکی ساختمان و همچنین 30 آسانسور آن ، به اجبار از قسمت های محیطی به هسته ساختمان منتقل شدند، و البته شش طبقه اضافی در بالای این ساختمان به گونه ای اضافه شد که طبقات زیرین را خرد نکند.

مارک پلچاتی، مهندس سازه اصلی درشرکت مهندسین مشاور ساختمانیDeSimone  می گوید : «چالش‌های زیادی وجود داشت. همانطور که می دانید، ما مهندس هستیم، ما متفکریم، و مواردی هست که دوست داریم روی آنها کار کنیم. و این پروژه تعداد زیادی از این موارد را داشت، که این خود یک چالش بود، اما چالشی نبود که نتوانیم بر آن غلبه کنیم».

«من یک تیم حدوداً 20 نفره را اداره می کنم. مشارکت ما در پروژه ساختمان وال استریت در سال 2014 آغاز شد. بنابراین به طور کلی تقریباً یک دهه کار روی این ساختمان انجام شده است.»

حالا سوال این است که چرا باید این اتفاق می افتاد؟ چرا این ساختمان باید تخریب و دگرگون می شد؟ خب، ماهیت شهرها در حال تغییر است.

وال استریت یک بلوک کامل شهری را اشغال می کند که توسط منطقه برادوی، وال استریت، نیو استریت و اکسچنج پلیس محدود شده است و درست در وسط منطقه اقتصادی، و قلب تپنده سرمایه داری شهر است. این ساختمان جایی بوده که بورس اوراق بهادار، بانک فدرال و یک مرکز تجارت جهانی در آن قرار داشته است.

این محله در سال های اخیر با کاهش تقاضا برای فضای اداری و افزایش سرسام آور تقاضا برای مسکن، شاهد تغییر سریعی بوده است.

مردم زمانی به این ساختمان های اداری سر به فلک کشیده نگاه می کنند و به این فکر می کنند که آیا می توان از آنها استفاده بهتری کرد. اگر مردم واقعاً می توانستند در آنها زندگی کنند، همینطور می شد.

اما ساختمان های اداری برای سکونت طراحی نشده اند و تبدیل آنها به آپارتمان کار ساده ای نیست. دفاتر کار معمولا دارای طبقات با مساحت بزرگی هستند که به راحتی به آپارتمان تقسیم نمی شوند.

ساختمان های اداری اغلب لوله کشی، برق و آسانسور خود را در مکان نامناسبی قرار می دهند و اجازه نمی دهند نور طبیعی کافی به مرکز ساختمان برسد.

لیلا اسمیت، سرپرست معماری شرکت Macklowe Properties ، به مجله آنلاین The BIM گفته است: «می‌دانم که پروژه‌هایی با یک ساختمان اداری بزرگ‌تر در حال انجام هستند . آن‌ها در واقع یکی از این‌ ساختمان ها را می‌گیرند و هسته‌ای مانند یک دهلیز ایجاد می کنند، به این ترتیب می‌توانید نور طبیعی و هوای مورد نیاز خود را دریافت کنید.» 

ساختمان وال استریت یکی از اولین آسمان خراش های شهر بود که در آغاز قرن بیستم ساخته شد. این ساختمان توسط معمار رالف واکر طراحی شده است.

اسمیت می گوید: «ساختمان اصلی که در سال 1931 تکمیل شد، ساختمانی نمادین و مهم در شهر نیویورک است.

پلچاتی در ادامه می گوید : « برج اصلی حدوداً در دهه 1980 و 1990 در شهر نیویورک برجسته شد. بنابراین هنگامی که یک سازه به نقطه عطف تبدیل می شود، شما نه می توانید نمای آن را تغییر دهید و نه می توانید آن را از بین ببرید.»

این ساختمان نمونه بارز جنبش آرت دکو است که در دهه‌های 1920 و 1930 بر خط افق شهر منهتن مسالط بود، و به همین دلیل بود که به ساختمان وال استریت جایگاه برجسته‌ای داده شد.

اسمیت می گوید: «ساختمان وال استریت نمای آهکی دارد که رالف واکر در واقع آن را پرده یا دیوار پرده می‌نامد، و این نمای موج‌دار در زیر نور خورشید بسیار زیباست. حتی اگر این فرصت وجود داشت و این ساختمان یک سازۀ شاخص نبود، ما قطعاً آن را از بین نمی‌بردیم».

«پس این یکی از دلایل عدم تخریب ما بود. اما دومی این بود که به دلیل وجود مترو اینکار بسیار پیچیده خواهد بود. همانطور که می دانید اگر بخواهیم چیزی را خراب کنیم ، از نظر ساختاری، فکر می‌کنم از ساختن یک برج جدید پیچیده‌تر خواهد بود.»

هرچند که خراب کردن این ساختمان پیچیده بود، اما هیچ یک از مراحل مقاوم سازی این بلوک عظیم از دفاتر کار هم کار آسانی نبود.

30 آسانسور باید تخریب می شد، سپس آسانسورهای جدید در مرکز ساختمان بازسازی می شدند. تاسیسات مکانیکی که روبه‌روی بورس نیویورک بودند نیز باید جابه‌جا می‌شدند.

اسمیت در ادامه می گوید : « تقاضای فضای اداری برای آسانسور بسیار متفاوت از فضای مسکونی است، زیرا شما در حالت اداری در طول روز بازه های زمانی شلوغی را دارید که در حالت مسکونی اینطور نیست. بنابراین ما 10 آسانسور از 30 آسانسور را برای آپارتمان ها نگه داشتیم.»

"ما همه آسانسورها را به صورت متمرکز در بخشی از ساختمان مرکزی قرار دادیم. در مورد راه پله ها هم همینطور است، به طوری که جانمایی جدید آنها برای چیدمان کارآمد و همچنین توانایی بهره بردن از نور طبیعی بسیار بهتر شده است."

همچنین تصمیم گرفته شد تا برای داشتن آپارتمان‌های بیشتر، شش طبقه دیگر نیز به ساختمان اضافه شود و از منظره شگفت انگیز بالای ساختمان استفاده شود.

این شش طبقه به بخش ضمیمه ساختمان ، یعنی بخش 30 طبقه ای از آن که در دهه 1960 ساخته شده بود ، اضافه شد. یکی از مزایای افزودن طبقات به این قسمت از ساختمان به جای نوک آسمان خراش این است که این بخش ضمیمه فوق العاده محکم است.

پلچاتی توضیح می دهد که : « بنابراین طرح اولیه این ساختمان ، یک ساختمان اداری با طراحی برای استفاده بسیار فراتر از حد نیاز بود و در ابتدا برای استفاده بسیار بیشتر از یک دفتر طراحی شده بود.»

تحمل وزن مورد نیاز برای کاربری مسکونی به طور قابل توجهی کمتر از تحمل وزن کاربری اداری است. بنابراین ما در ساختمان ضمیمۀ موجود که 30 طبقه بود، برای هر طبقه از این کاهش بار وزن بهره بردیم. این امر به طور قابل توجهی توان شما را برای تحمل بار شش طبقه جدید اضافه می کند که می توانید از آن استفاده کنید. ما همچنان مجبور بودیم طبقات بالایی را تقویت کنیم تا بار وزن اضافه را دریافت کنیم.

حتی با وجود استحکام ساختمان زیرین، آنها همچنان نیاز به کاهش وزن طبقات اضافی داشتند.

برای این کار از اسلب های خالی استفاده کردند. این اسلب ها قبل از اینکه یک لایه تکمیلی از بتن روی آن قرار گیرد، با استوانه های پلاستیکی پر می شدند.

پلچاتی می گوید : « ما با استفاده از این حباب های پلاستیکی در داخل صفحات هر طبقه ، وزن اضافه شده در قسمت بالایی را کاهش دادیم ، بنابراین چیزی که شبیه یک محصول نهایی به نظر می رسد، مانند یک صفحه استاندارد معمولی، کف بتنی تختی است که در واقع دارای حباب های پلاستیکی است که در مکان های استراتژیک برای کاهش وزن بیشتر استفاده شده است.»

آنها برخی از مناطق به ویژه جایی که ستون های سازه ای از طبقات عبور می کردند را از بتن جامد پر کردند، اما بیشتر دال ها با استفاده از این تکنیک ساخته شدند.

این فرآیند وزن کلی طبقات را حدود یک سوم کاهش داد. همچنین ساخت و ساز به این روش بسیار ساده تر از آن بود که مثلاً از تیرهای فولادی استفاده می کردند.

پلچاتی می گوید: « اگر از این روش استفاده نمی کردیم ، می بایست جرثقیل برجی نصب می‌کردیم، که بسیار گران است، باید فولاد را به قطعات کوچک‌تر جدا کرده، آن را با آسانسور بالا می آوردیم، و دوباره سرهم می کردیم.»

با سازه بتنی، می‌توان بتن را پمپ کرد، میلگرد را می‌توان آورد، میله‌های فلزی را می‌توان به راحتی به آسانسور رساند. و حباب های پلاستیکی هم بسیار سبک وزن هستند. بنابراین همه چیز از طریق بالابرهای ساختمانی بالا آمد و سپس در بالا نصب شد.

تلاش زیادی برای حفظ زیبایی سبک آرت دکو در بقیه ساختمان انجام شد. اتاق قرمز، یک سالن پذیرایی پر زرق و برق است که از کف تا سقف دارای موزاییک های است که توسط هیلدرث میر، هنرمند معروف هنر دکو، طراحی شده است. این سالن پذیرایی نزدیک به دو دهه بود که بسته شده بود اما اکنون با عشق بازسازی شده است.

اسمیت می گوید: « سازنده بیش از 1 میلیون دلار برای بازسازی این موزاییک‌ها هزینه کرد. ارتفاع این سالن 33 فوت است و موزاییک ها با محلول های غیر ساینده تمیز شده اند.»

«می‌توانید تصور کنید که از سال 1931 تا 2019، تقریباً 100 سال دود سیگار یا هر چیز دیگری روی این موزاییک‌ها وجود داشت. اما با دقت بازسازی شد.»

تصویر بالا و پایین: "اتاق قرمز" را در زمان شکوه اصلی خود نشان می دهد.

ساختمان وال استریت اکنون اولین ساکنان جدید خود را تکمیل کرده و پذیرای آنهاست. بنابراین، آیا می توان گفت که این ساختمان نمادی برای آینده نیویورک است؟ همانطور که شهرها تغییر می کنند، ساختمان ها باید تغییر کنند و با آنها سازگار شوند.

شاید هیچ چیز به اندازه تبدیل شدن یکی از آسمان خراش های تجاری باستانی نیویورک به آپارتمان، نماد وضعیت فعلی این شهر نباشد. ممکن است در آینده شاهد تغییرات بسیار بیشتری در این ساختمان‌های نمادین باشیم یا آنها طبقات بیشتری پیدا کنند.
 

ویدیو به روایت و میزبانی فرد میلز. فیلم و تصاویر اضافی از وال استریت

افراد دارای مهارت در این زمینه

در صورتی که در این زمینه تخصص یا مهارتی دارید، پس از ثبت نام در سایت و تکمیل فرم مشخصات شخصی ، پروفایل خود را به لیست زیر اضافه نمایید .